Артыкул: Чараўко, В. У. Навуковая камунікацыя археолагаў — даследчыкаў Беларусі ў ХІХ ст.: спецыфіка, формы, развіццё (на прыкладзе вывучэння познесярэдневяковых пахавальных помнікаў Падзвіння) / В. У. Чараўко // Устойчивое развитие экономики: международные и национальные аспекты [Электронный ресурс] : электронный сб. статей IV Международной научно-практической online-конференции, Новополоцк, 26 ноября 2020 г. — Новополоцк, 2020. — 1 электрон. опт. диск (CD-ROM). — С. 550–557.

Анатацыя: У канцы ХVIII – сярэдзіне 60-х гг. ХІХ ст. былі зроблены першыя крокі ў археалагічным вывучэнні Беларусі. Яны ўвасобіліся ў зборы інфармацыі аб помніках, іх апісанні і інтэрпрэтацыі, невялікіх раскопках, публікацыі матэрыялаў даследаванняў. У першай палове ХІХ ст. вывучэнне не насіла сістэмнага характару і ажыццяўлялася сіламі даследчыкаў-аматараў. Навуковая камунікацыя паміж імі ажыццяўлялася праз асабістае ліставанне і не была абавязковай. Адкрыцці і напрацоўкі станавіліся вядомымі грамадскасці ў лепшым выпадку праз дзесяцігоддзі, пасля публікацыі кніг.

У сярэдзіне ХІХ ст. пачалося супрацоўніцтва мясцовых археолагаў-аматараў з агульнарасійскімі і замежнымі навуковымі таварыствамі. Даследчыкі дасылалі у перыядычныя выданні вучоных суполак свае публікацыі. Побач з кнігай і асабістым ліставаннем як форма навуковай камунікацыі паўстаў артыкул, які дазволіў аператыўна друкаваць матэрыялы і вынікі даследаванняў, а таксама весці палеміку. Рост колькасці зацікаўленых асоб і развіццё археалагічных ведаў патрабавалі стварэння мясцовага навуковага таварыства, якім павінна была стаць Віленская археалагічная камісія. Яе ліквідацыя замарудзіла вывучэнне беларускіх земляў, але не спыніла яго цалкам. Новае ажыўленне даследаванняў звязана з падрыхтоўкай і правядзеннем IX Археалагічнага з’езда ў Вільні. Ён абумовіў неабходнасць планавання і скаардынаванай працы шэрагу даследчыкаў, таму стаў важнай вехай у справе вывучэння тэрыторыі Беларусі і развіцця навуковай камунікацыі археолагаў.

Аннотация: Черевко, В.В. Научная коммуникация археологов — исследователей Беларуси в XIX в.: специфика, формы, развитие (на примере изучения позднесредневековых погребальных памятников Подвинья). В конце ХVIII — середине 60-х гг. ХІХ в. были предприняты первые шаги по археологическому изучению Беларуси. Они выразились в сборе информации о памятниках, их описании и интерпретации, небольших раскопках, публикации материалов исследований. В первой половине XIX в. изучение не носило системного характера и осуществлялось силами исследователей-любителей. Научная коммуникация между ними происходила в виде личной переписки и не была обязательной. Открытия и наработки становились известными общественности в лучшем случае после публикации книг исследователей, материалы для которых могли собирать годами.

В середине XIX в. началось сотрудничество местных археологов-любителей с общероссийскими и зарубежными научными обществами. Исследователи присылали в периодические издания учёных обществ свои публикации. Вместе с книгой и личной перепиской как форма научной коммуникации появилась статья, предоставившая возможность оперативно публиковать материалы и результаты исследований, а также вести полемику. Рост числа заинтересованных лиц и развитие археологических знаний требовали создания местного научного общества, которым должна была стать Виленская Археологическая комиссия. Её ликвидация замедлило изучение белорусских земель, но не прекратило его полностью. Оживление исследований связано с подготовкой и проведением IX археологического съезда в Вильне. Он обусловил необходимость планирования и скоординированной работы ряда исследователей, поэтому стал важной вехой в деле изучения Беларуси и развития научной коммуникации археологов.

Фармат: Pdf.

Памер: 1,61 MB.

СПАМПАВАЦЬ АРТЫКУЛ/СКАЧАТЬ СТАТЬЮ.